ویلیام هوراتیو پاول (زاده ۲۹ ژوئیه ۱۸۹۲ – درگذشته ۵ مارس ۱۹۸۴) یک هنرپیشه اهل ایالات متحده آمریکا بود. او که یک ستاره بزرگ در Metro-Goldwyn-Mayer بود، در 14 فیلم با میرنا لوی جفت شد، از جمله سریال مرد لاغر بر اساس شخصیت‌های نیک و نورا چارلز که توسط داشیل همت خلق شد. پاول سه بار نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد: برای مرد لاغر (1934)، مرد من گادفری (1936) و زندگی با پدر (1947). پس از دبیرستان، در سن 18 سالگی خانه را به مقصد نیویورک و آکادمی هنرهای دراماتیک آمریکا ترک کرد. در سال 1912، پاول از AADA فارغ التحصیل شد و در برخی از شرکت های وودویل و سهام کار کرد. پس از چندین تجربه موفق در صحنه برادوی، او کار خود در هالیوود را در سال 1922 با ایفای نقش کوچکی به عنوان یک سرسپردۀ شیطانی پروفسور موریارتی در تولید شرلوک هلمز به همراه جان بریمور آغاز کرد. به یاد ماندنی ترین نقش او در فیلم های صامت، نقش یک کارگردان تلخ در مقابل بازی امیل جانینگز برنده جایزه اسکار در نقش یک ژنرال سقوط کرده در آخرین فرمان (1928) بود. این موفقیت، همراه با صدای دلنشین پاول، منجر به اولین نقش اصلی او در نقش کارآگاه آماتور فیلو ونس در فیلم «تاکی» The Canary Murder Case (1929) شد. مشهورترین نقش پاول، نیک چارلز در شش فیلم مرد لاغر بود که با فیلم مرد لاغر در سال 1934 شروع شد، بر اساس رمان داشیل همت. این نقش فرصتی عالی برای پاول فراهم کرد تا با صدای پرطنین خود، جذابیت پیچیده و حس شوخ طبعی خود را به نمایش بگذارد و او اولین نامزدی اسکار خود را برای مرد لاغر دریافت کرد. میرنا لوی نقش همسرش نورا را در هر یک از فیلم های مرد لاغر بازی کرد. مشارکت آنها روی پرده، که در کنار کلارک گیبل در سال 1934 با ملودرام منهتن آغاز شد، یکی از پرکارترین هالیوود بود و آنها در 14 فیلم با هم ظاهر شدند. لوی و پاول در بهترین فیلم سال 1936، زیگفلد بزرگ، با پاول در نقش اصلی و لوی در نقش بیلی برک همسر زیگفلد بازی کردند. در همان سال، او دومین نامزدی جایزه اسکار را نیز برای کمدی My Man Godfrey دریافت کرد. در سال 1935 در فیلم بی پروا با ژان هارلو بازی کرد. یک عاشقانه جدی بین آنها شکل گرفت و در سال 1936، آنها دوباره روی صفحه نمایش و با لوی و اسپنسر تریسی در کمدی اسکروبال بانوی تهمت زده به هم پیوستند. با این حال، هارلو در کمال تعجب و به سرعت بیمار شد و قبل از ازدواج در سن 26 سالگی در ژوئن 1937 بر اثر اورمی درگذشت. ناراحتی او از مرگ او، و همچنین تشخیص سرطان خودش، باعث شد که نقش های بازیگری کمتری را بپذیرد. حرفه پاول در دهه 1940 به میزان قابل توجهی کاهش یافت، اگرچه او سومین نامزدی اسکار خود را در سال 1947 برای بازی در نقش کلارنس دی، پدر در فیلم زندگی با پدر دریافت کرد. آخرین فیلم او «آقای رابرتز» محصول 1955 بود. پاول در 5 مارس 1984 در پالم اسپرینگز، کالیفرنیا، در سن 91 سالگی بر اثر نارسایی قلبی، نزدیک به 30 سال پس از بازنشستگی درگذشت. او در پارک یادبود صحرا در کاتدرال سیتی، کالیفرنیا، در نزدیکی همسر سومش دایانا لوئیس، و تنها فرزندش، پسرش ویلیام دیوید پاول، به خاک سپرده شد.
William Horatio Powell (July 29, 1892 – March 5, 1984) was an American actor. A major star at Metro-Goldwyn-Mayer, he was paired with Myrna Loy in 14 films, including the Thin Man series based on the Nick and Nora Charles characters created by Dashiell Hammett. Powell was nominated for the Academy Award for Best Actor three times: for The Thin Man (1934), My Man Godfrey (1936), and Life with Father (1947). After high school, he left home for New York and the American Academy of Dramatic Arts at the age of 18. In 1912, Powell graduated from the AADA, and worked in some vaudeville and stock companies. After several successful experiences on the Broadway stage, he began his Hollywood career in 1922, playing a small role as an evil henchman of Professor Moriarty in a production of Sherlock Holmes with John Barrymore. His most memorable role in silent movies was as a bitter film director opposite Emil Jannings' Academy Award-winning performance as a fallen general in The Last Command (1928). This success, along with Powell's pleasant speaking voice, led to his first starring role as amateur detective Philo Vance in the "talkie" The Canary Murder Case (1929). Powell's most famous role was that of Nick Charles in six Thin Man films, beginning with The Thin Man in 1934, based upon Dashiell Hammett's novel. The role provided a perfect opportunity for Powell, with his resonant speaking voice, to showcase his sophisticated charm and witty sense of humor, and he received his first Academy Award nomination for The Thin Man. Myrna Loy played his wife, Nora, in each of the Thin Man films. Their on-screen partnership, beginning alongside Clark Gable in 1934 with Manhattan Melodrama, was one of Hollywood's most prolific, and they appeared in 14 films together. Loy and Powell starred in the Best Picture of 1936, The Great Ziegfeld, with Powell in the title role and Loy as Ziegfeld's wife Billie Burke. That same year, he also received his second Academy Award nomination, for the comedy My Man Godfrey. In 1935, he starred with Jean Harlow in Reckless. A serious romance developed between them, and in 1936, they were reunited on screen and with Loy and Spencer Tracy in the screwball comedy Libeled Lady. However, Harlow surprisingly and quickly became ill, and died from uremia at the age of 26 in June 1937 before they could marry. His distress over her death, as well as a cancer diagnosis of his own, caused him to accept fewer acting roles. Powell's career slowed considerably in the 1940s, although he received his third Academy Award nomination in 1947 for his role as the cantankerous Clarence Day, Sr., in Life with Father. His last film was 1955's Mister Roberts. Powell died in Palm Springs, California, on March 5, 1984, at the age of 91 from heart failure, nearly 30 years after his retirement. He is buried at the Desert Memorial Park in Cathedral City, California, near his third wife Diana Lewis, and his only child, his son William David Powell.
فیلم یا سریال مرتبط به بازیگر را از این قسمت پیدا کنید.
یک دزد جواهرات شیک در انگلیس عاشق یکی از نشانه های او می شود.
